Rozdział 17

     -  Fuyumi-san! - dobiegło mnie wołanie szeregowców. Darli się jakby ich kto ze skóry obdzierał. Zabiłabym ich za to „san”, gdyby nie to, że oni też, nie patrząc na konsekwencje, denerwują skacowanego zgreda. Malutka, wiesz, że oni będą mieć gorsze problemy niż ty? Chociaż... Im wystarczy twój szeroki i wdzięczny uśmiech i zapomną o wszystkim... Takiś pewny, Hiya-chan?  - Fuyumi-san! Kapitan Kuchiki cię wzywa!

     -  Tutaj jestem! - zawołałam i ruszyłam w kierunku wołających. Pod pachą trzymałam szaty boga śmierci. Uśmiechnęłam się do pomysłu podsuniętego przez Zanpakutō i przybrałam na twarz słodki uśmiech.

     -  Fuyumi-san... - grupka szeregowców zamarła na mój widok. Kilku złapało się za twarze, zapewne by zatamować krwotok z nosa. - Eee... Kapitan... - wydusił z siebie jeden z bardziej elokwentnych osobników płci męskiej.

     -  Tak, słyszałam. Ale nie wiem czy mogę tak iść do kapitana... - zwiesiłam głos robiąc zmartwioną minę i przykładając palec do ust w zamyśleniu. Kolejni mężczyźni gwałtownie zaczęli poszukiwać chusteczek. Bawiło mnie to przedstawienie. - Jak myślicie, ładnie wyglądam? - powoli okręciłam się na pięcie.

     -  Bardzo ładnie, Fuyumi-san. - dygnęłam dziękując za komplement.

     -  No to idę. - pomachałam im na pożegnanie i szybkim krokiem ruszyłam do gabinetu zgreda. Nadal miałam na twarzy ten słodki uśmiech, który sprawiał, że mijani szeregowcy obracali się za mną. - Dzień dobry, Renji-sama! - zawołałam do idącego kilka metrów przede mną porucznika. Ten odwrócił się i zmrużył oczy na chwilę. Stanął jak wryty, gdy mnie rozpoznał.

     -  Fuyumi? - uśmiechnęłam się szeroko i puściłam mu oczko. Na szczęście nie zadziałało to na niego. Rukia chyba by mnie zabiła, gdyby to zobaczyła. Zmieniłam uśmiech na tak wredny i złowieszczy jak tylko potrafiłam. Renji szybko domyślił się moich planów. - Fuyumi... Ja nie będę cię bronić. Swoją drogą, skoro chcesz go wypróbować i podszyć się pod jego żonę... To nie powinnaś robić tego w nocy i w koronkowej bieliźnie? - zapytał szeptem, pochylając się ku mnie.

     - Nie, tak będzie ciekawiej. Jeśli uda mi się go otumanić teraz to cała dywizja będzie to widzieć. A mnie chodzi właśnie o to. - uśmiechnęłam się lisim uśmiechem i przymknięciem oczu na wzór Gina. Renji wzdrygnął się na ten widok. - Okey, nieważne. Możemy wejść? Bo niektórzy już się ślinią na mój widok... - zaczęłam się zastanawiać czy to był dobry pomysł. Jeszcze nie daj boże dopadną mnie i zgwałcą na środku dywizji i nikt mi nie pomoże... Ja chcę być dziewicą! Nikt cie nie zgwałci. Już ja o to zadbam. Uspokojona zapewnieniem Hiyakumy czekałam tylko na odpowiedź Renjiego.

     -  Jasne, chodź. Ale co zrobisz kiedy kapitan też okaże jakąś reakcję na twój widok? - zapytał sceptycznie. Wyciągnęłam z rękawa aparat fotograficzny pożyczony kilka dni wcześniej od Matsumoto.

     -  Zrobię mu zdjęcia i pokażę wszystkim! - zawołałam radośnie chowając sprzęt z powrotem. Po chwili spoważniałam. Puściłam Renjiemu oczko i przybrałam na twarz słodki uśmiech. Stanęliśmy przed gabinetem Kuchikiego. - Wchodzimy? - nie czekając na odpowiedź zapukałam do drzwi gabinetu. Renji wyglądał jakby intensywnie nad czymś myślał.

     -  Wchodzę pierwszy, ty kryjesz się za mną, a dopiero jak każe ci wyjść to się pokażesz, jasne? Też chcę to widzieć. - wyszeptał i otworzył drzwi po usłyszeniu „proszę”. Weszliśmy zgodnie z ustalonym wcześniej planem. Niczego nie podejrzewający Kuchiki spojrzał na Renjiego.

     - Fuyumi, przestań się kryć. Nie jestem zły o twój... - urwał zastanawiając się nad określeniem mojej złośliwości. - Żart. - wysunęłam głowę zza ramienia porucznika, patrząc co robi kapitan. Ten zaś sięgnął po filiżankę herbaty i już miał się napić, gdy pokazałam się w całości. Niestety dla niego, zdążył już upić łyk i właśnie nim się zakrztusił. Co jak co, ale tak żywiołowej reakcji się po nim nie spodziewałam.  Spojrzałam z ukosa na czerwonowłosego, który miał tą trudną do określenia minę, kiedy człowiek chce się śmiać, ale wie, że nie może. Sama uśmiechnęłam się oszczędnie i zrobiłam kapitanowi ukradkiem kilka zdjęć.

     - Dobrze się czujesz, kapitanie? - zapytałam z troską, pogłębiając efekt jaki na nim wywarłam. Po kilku ciągnących się minutach Kuchiki uspokoił się na tyle, by wstać i znowu przybrać swój kamienny wyraz twarzy.

     - Gdzie jest twój uniform boga śmierci, Fuyumi? - zapytał, przewiercając mnie wzrokiem. Czy tylko mnie się wydaje czy on naprawdę powstrzymuje się przed patrzeniem na twoje nogi, malutka? Zaśmiałam się w myślach na to stwierdzenie, ale po bliższym przyjrzeniu się kapitanowi musiałam przyznać Hiyakumie rację.

     -  Trzymam go tutaj. - pokazałam materiał, który trzymałam w rękach. - Ale to jest ładniejsze. I lepiej w tym wyglądam. - obróciłam się powoli prezentując całe kimono. Kiedy ponownie spojrzałam na twarz szlachcica dostrzegłam jego lekko zaczerwienione policzki.

     -  Nieważne. Jesteś w dywizji, ubierz się odpowiednio do swojej rangi. - wstał i przeszedł pod okno. - Renji. - porucznik stanął na baczność. - Kapitan Unohana prosiła żebyś przyszedł do niej na chwilę. - Abarai skłonił się i wyszedł, zostawiając mnie i Kuchikiego samych.

     -  Tak się czepiasz o zwykłe kimono. - pokręciłam głową, siadając na kanapie i zakładając nogę na nogę. Kruczowłosy nie odpowiedział, zajęty wyglądaniem przez okno. - Ciekawe co byś zrobił jakbyś się dowiedział, że pod spodem mam prześwitującą, koronkową bieliznę... - rzuciłam jakby od niechcenia, pilnie obserwując mężczyznę spod półprzymkniętych powiek. Zauważyłam jedynie lekki skurcz przebiegający po jego twarzy i zaciśniętą na chwilę pięść.

     -  Twoja bielizna to nie moja sprawa. Ale faktem jest, że nie masz w czasie pracy stroju do niej odpowiedniego. - wzruszył ramionami, chociaż na moje oko ta obojętność sporo go kosztowała. - Poza tym, nie powinnaś przyjmować takich kimon od nieznajomych ludzi.

     -  Hiyakuma nie jest nieznajomym! - zaprotestowałam może odrobinę za głośno. Byakuya odwrócił się gwałtownie przodem do mnie. - Hiya-chan zna mnie lepiej niż ja sama! Chyba od własnego Zanpakutō mogę przyjąć podarunek, co? - założyłam ręce na piersi, wpatrując się wściekle w szlachcica. - I nawet taki szlachcic, tfu! Co ja mówię? Taki dupek jak ty nie będzie mi mówił co mogę, a czego nie! - wstałam i zamierzałam wyjść z gabinetu. Zamierzałam, ale Kuchiki chwycił mnie za ramię. Ścisnął mocno aż syknęłam z bólu. - Puść mnie! - szarpnęłam się, ale to wywołało jedynie kolejną falę bólu. Ustawił mnie przodem do siebie łapiąc za oba ramiona i potrząsając mocno.

     -  Czy ty słyszysz sama siebie? Kim on jest dla ciebie, żeby móc sprawiać ci takie prezenty? - syknął. Zacisnęłam zęby, uścisk jego dłoni zaczynał robić się nieznośnie bolesny. Szarpnęłam się kolejny raz, ale bez większych nadziei na oswobodzenie się.

     -  Jest wystarczająco ważny, żebym mogła mu zaufać. - niespodziewanie szlachcic puścił moje ramiona i nim zdążyłam zareagować w jakikolwiek sposób, przyciągnął mnie do siebie. Moje ręce złapał za mną tak, abym nie mogła mu się wyrwać. W jego oczach widziałam dziwną determinację, której zaczęłam się bać. - Co ty chcesz zrobić? Puść mnie. - głos mi się załamywał i ostatnie słowa byłby już tylko błagalną prośbą, a nie stanowczym żądaniem. Nie przejął się tym.

     - Nie chciałaś przyjąć nic ode mnie, pomimo mojej pozycji i bogactwa. - zaczął już spokojniej. Przyciągnął mnie do siebie jeszcze bliżej tak, że nie mogłam patrzeć mu w oczy. Musiałam też oprzeć głowę o jego klatkę piersiową. Słyszałam szybkie bicie jego serca. Niestety nadal trzymał mnie za nadgarstki i nie mogłam się uwolnić. Po chwili poczułam jak moje serce również przyspiesza, a ciało wypełnia to samo gorąco, które czułam, gdy Kuchiki przytulał mnie na tarasie Pierwszej Dywizji. - Nie wiem dlaczego. Ale skoro nie chcesz nic materialnego to przyjmij chociaż to. - spojrzałam na niego, wyginając głowę do tyłu.
Uśmiechnął się lekko i puścił moje ręce tylko po to, by delikatnie objąć mnie w pasie. Ciche westchnienie wydostało się z moich ust. Nie poruszałam się, wciąż mając ręce za plecami a głowę odchyloną w tył. Kuchiki pochylił głowę i chociaż wiedziałam co zaraz nastąpi to i tak drgnęłam, zaskoczona pocałunkiem. Jego czułość w pierwszej chwili mnie zaskoczyła. Zaskoczyła na tyle, że nieświadomie położyłam dłonie na jego przedramionach, kierując się w górę w rytm powolnej pieszczoty naszych ust. Czułam pod palcami jego napięte mięśnie, jakbym w każdym momencie miała wyrwać się i uciec. Po dłuższej chwili splotłam dłonie na jego karku, a on mruknął zadowolony, przyciągając mnie do siebie jeszcze mocniej. Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, z każdą minutą rosło gorąco wewnątrz mojego ciała. Kuchiki przestał silić się na delikatność. Wdarł się językiem do moich ust i badał ich wnętrze. Odpowiedziałam tym samym. Po moim policzku spłynęła strużka śliny. Szlachcic oderwał się ode mnie na zaledwie kilka sekund, tylko po to, by scałować tą strużkę i ponownie wpić się w moje usta. Jęknęłam cicho i jeszcze bardziej przyciągnęłam jego głowę do siebie. On też przyciągnął mnie do siebie bardziej. Popchnął mnie na przeciwległą ścianę. Szłam posłusznie, wierząc, że nie pozwoli mi upaść. Kiedy oparłam się plecami o zimny beton, przeszły mnie dreszcze, ale kapitan szybko zadbał o to, żebym przestała się tym przejmować. Zsunął jedną dłoń na mój pośladek, a ja zaczęłam na oślep szukać pasa od jego hakamy. Docisnął mnie jeszcze mocniej do ściany, chwytając moją dłoń mocującą się z jego pasem. Położył ją sobie na piersi, samemu sięgając ku sznurowi podtrzymującemu moje obi. Po chwili oba pasy materiału opadły na ziemię, a moje kimono rozchyliło się zachęcająco, ukazując kawałek koronkowego stanika. Wplotłam obie dłonie w jego włosy, pozwalając, by mężczyzna ściągnął ze mnie ubranie. Po chwili staliśmy na środku pokoju, a ja opierałam się o biurko. Szlachcic oderwał się ode mnie.

     -  Dlaczego przestałeś? - zapytałam, próbując złapać oddech. Moje wargi wygięte były w lekkim uśmiechu, czułam też, że mam zaczerwienioną twarz. Jego spojrzenie znowu stało się zimne, na powrót przybrał też kamienny wyraz twarzy. Podniósł leżący na podłodze strój boga śmierci, który upuściłam, gdy potrząsnął mną. Podał mi go bez słowa, a sam zebrał moje kimono.

     -  Ubierz się. - powiedział lodowatym głosem. Mój uśmiech zbladł, a po chwili całkiem zniknął. Ubrałam się szybko, spojrzenie kapitana zaczynało mnie krępować. - Konfiskuję to kimono. Dostaniesz je, kiedy na to zasłużysz. - ruszył do wyjścia, zabierając prezent od Hiyakumy.

     -  Czemu mnie pocałowałeś? - zapytałam drżącym głosem, nie próbując nawet ukryć tego, że zranił mnie tą nagłą zmianą.

     -  Cel uświęca środki. - moje oczy wypełniły się łzami dopiero wtedy, gdy drzwi za Kuchikim zamknęły się.

 To ja miałam zabawić się jego kosztem.