Rozdział 35

Witam po długiej przerwie, ale straszenie maturą przez wszystkich dookoła trwa. A po maturze egzamin zawodowy... I po co mi było to technikum... *chowa się pod koc z zapasem żelków na wypadek głodopokalipsy*
No, dosyć użalania się, udało mi się (kosztem kilku godzin spania ostatnich kilkunastu tygodni) *fanfary* napisać rozdział.! *dumna z siebie*
Hue hue, przyznawać się, kto nie wierzył, że zrobię to przed końcem roku szkolnego? XD

Rozdział z dedykacją dla Yakury, wciąż z cierpliwością znoszącego moje użalanie się nad sobą i wykorzystywanie jego postaci. Za pracę korektora również, nyan :3
Enjoy:

~~*~~

Na dany znak, fracción Grimmjowa ruszyli do ataku. Widziałam w zwolnionym tempie jak Kuchiki i reszta shinigami przybierają pozycje obronne. Wokół bogów śmierci utworzył się pierścień z ostrzy ich Zanpakutō, na co arrancarzy wybuchnęli niepowstrzymanym śmiechem. Z uśmiechami wciąż przyklejonymi do ust, przybierającymi niepokojąco groźną formę, fracción przedarli się przez pierwszą linię obrony szerząc postach i śmierć. Białe postaci poruszały się wśród czarno odzianych shinigami szybko i zwinnie, zadając śmierć często z zaskoczenia, od tyłu czy z boku. Wykorzystywali chwilową przewagę i przerażenie przeciwników. Z tak liczną grupą nie poradziliby sobie walcząc uczciwie...

Grimmjow stał z tyłu, obserwując starcie spod przymrużonych powiek. Podniósł lekko głowę patrząc na przywódców Szóstej Dywizji. Uśmiech wykwitł na jego twarzy niczym kwiat przynoszący jedynie śmierć. Krok w bok i parę do przodu. Spodnie hakama powiewały lekko na nieistniejącym wietrze przy każdym jego kroku. Leniwym ruchem sięgnął do rękojeści katany...

Renji natychmiast wyciągnął Zabimaru i zaatakował mojego brata. Nim ostrze dosięgło jego piersi zablokował atak lewym przedramieniem i wyszczerzył się w szyderczym uśmiechu. Ciął od dołu, dosięgając samym czubkiem ostrza szaty porucznika, który odskoczył gwałtownie szykując się do ponownego natarcia. Nagle z tłumu shinigami wybił się krzyk jednego z arrancarów. Rozdzierał swoją tonacją moje wrażliwe uszy. Obok mnie Rukia i Hiyakuma zatykali uszy rękami. Renji odruchowo odwrócił głowę w stronę krzyku, co natychmiast wykorzystywał Grimmjow, zostawiając rudowłosemu szramę na twarzy.

Bezwolnie patrzyłam na ciało Yylfordta, które odsłonili przesuwający się walczący. Podświadomie rejestrowałam jak Abarai odskoczył z krzykiem, ocierając zalewającą oko krew. Hiyakuma musiał przytrzymywać Rukię, która szarpała się rozpaczliwie, chcąc pomóc ukochanemu. Grimmi... W coś ty się wpakował...Pomyślałam widząc jak Kuchiki przy użyciu shunpo zabiera porucznika z pola walki, a następnie wyjmuje Senbonzakurę i szepcze komendę shi kai. Różowe płatki rozlały się po polu walki, raniąc fracción, których krzyki rozdzierały nie tylko moje uszy, ale i serce. W końcu każdy z nich był mi niby brat, jeszcze przed wysłaniem na misję. Grimmjow z kolei całkowicie ich ignorował, jak jednostki do zastąpienia przez jakiekolwiek inne.

Skupiony na Byakuyi, nie odrywał oczu od każdego, nawet najmniejszego jego ruchu. Kolejne ciała padały na ziemię gdzieś w tle, a na pierwszy plan wysunęli się, stojący kilkadziesiąt metrów od siebie, Grimmjow i Byakuya. Obydwaj czekali na ruch tego drugiego. W końcu, po długim i pełnym napięcia oczekiwaniu, kapitan lekko poruszył dłonią, a różowe ostrza posłusznie otoczyły Espadę, otaczając go zwartym kręgiem. Szósty rozpędził je lekkim machnięciem katany. Nim się zorientowałam Kuchiki trzymał już katanę gotową do ataku, a Grimmjow postąpił mały krok naprzód. Szedł powoli, pozornie nie przejmując się przeciwnikiem. Znałam tą metodę, Grimmi stosował ją praktycznie na każdym kto pochodził spoza zamku, niezależnie czy był to ledwo przeobrażony arrancar, Adjuchas czy zwykły Gilian. Zaraz ruszy używając sonnido i zaatakuje cięciem z lewego górnego skosu, pozorując wcześniej cięcie z prawej od dołu.

Nawet nie zwracając uwagi na otoczenie wyskoczyłam z kryjówki i stanęłam przed Kuchikim, rozkładając ręce, by go zasłonić, akurat w tym samym momencie, gdy Grimmjow zaczął właściwy atak. Widziałam jak oczy brata rozszerzają się w przerażeniu i w beznadziejnej świadomości, że już nie może się zatrzymać. Ból rozdarł mój bark, klatkę piersiową i brzuch. Krew błysnęła w promieniu słońca. Ból wyostrzył mój wzrok, widziałam pojedyncze, wirujące drobinki kurzu w powietrzu, promienie słońca tworzące refleksy na włosach Grimmjowa. Widziałam jak otwiera się garganta, z której wychodzi Tōsen. Nie słyszałam słów, widziałam jedynie jak pięść murzyna uderza Grimmjowa w przeponę i wrzuca siłą odrzutu w gargantę... Nastała ciemność, która odcięła mnie od bólu...

***

Grimmjow...? Grimmjow? Grimmjow?.....

***

Obudziłam się w wewnętrznym świecie, leżąc na łóżku Hiyakumy. Spojrzałam dookoła siebie. Ciemnoczerwone ściany, brak okien, po kilka lamp stojących w kątach, jakiś fotel z szlafrokiem przewieszonym przez oparcie stojący zaraz przy drzwiach, szafa po drugiej stronie łóżka, lustro, szafka z książkami, Hiyakuma obok mnie... Chwila. Hiyakuma?

     - A ty nie powinieneś być na zewnątrz? I czemu nie boli? - spojrzałam na miejsce w którym powinnam mieć ranę. Miałam tam opatrunek. Bandaż był żółtawy, jakby czymś nasączony. W powietrzu unosił się mdły zapach, który pochodził z tkaniny. Wyczuwałam środek znieczulający używany przez Czwartą Dywizję.

     - Jestem i na zewnątrz i tutaj. Chodź, powinnaś już wrócić, bo Kuchiki zaczyna się denerwować. - podniósł się lekko i wyciągnął do mnie dłoń. Zawahałam się.

     - Zgred czy Rukia? I jesteśmy dalej w Świece Ludzi? - zapytałam cicho, podnosząc się powoli.

     - W tej chwili już oboje. Wróciliśmy do Społeczności. Kolejny raz wylądowałaś w szpitalu. - pokręcił głową z dezaprobatą. - Choć już, bo zgred szykuje się do kolejnej tyrady na temat naszej nieodpowiedzialności i niesubordynacji... Nie mam ochoty słuchać teraz tego po raz trzeci...

     - Dobra, dobra, już idę... - wstałam z łóżka, mamrocząc i złorzecząc pod nosem na swędzący i śmierdzący opatrunek, którego zapach wgryzał się nieznośnie w moje nozdrza.

Zamknęłam oczy, a gdy je ponownie otworzyłam leżałam w sali szpitalnej. Na łóżku siedział Hiyakuma, praktycznie broniący mnie przed dostępem Kuchikiego i kapitan Unohany.

     - Sam potrafię ją wyleczyć, czy to jasne? - Zanpakutō podniósł głos prawie do krzyku, przez co skrzywiłam się mocno i usiadłam na łóżku, wtulając się twarzą w jego plecy.

     - Ciszej tam, głowa mi pęka. - mruknęłam pod nosem. Chwilę później cienka powłoka lodu pokryła mój tułów, przynosząc chłód i to łaskoczące mrowienie, kiedy moje rany leczyły się i zasklepiały bez śladu. Spojrzałam ponad ramieniem Hiyakumy na Kuchikiego. Poza nim w pokoju była jeszcze kapitan Czwórki, Rukia i Renji.

     - W coście się wpakowali, mówiłem wyraźnie, że macie zostać w Społeczności. - kapitan uniósł głos, co przy jego usposobieniu było równoznaczne z wrzaskiem z wieloma wykrzyknikami.

     - Ale przecież żyjemy, nic nam nie jest, nie marudź, okey? - mruknęłam pod nosem, na tyle głośno żeby to usłyszał.

     - A co do ciebie, Yukimori, będę musiał podjąć odpowiednie kroki. - popatrzył na mnie z zamyśleniem i przetarł zmęczoną twarz dłonią. - Zacznę chyba od tego, że jeśli zobaczę cię pałętającą się bez celu i wyraźnego rozkazu tam, gdzie cię być nie powinno, użyję Senbonzakury. - prychnęłam pod nosem. - Czyli wszędzie poza Dywizją i bliskimi okolicami twojego domu.

     - Kapitanie, Fuyumi powinna odpocząć, straciła dużo krwi... - Unohana zawiesiła głos, uśmiechając się lekko. Kuchiki wstał i gestem kazał wyjść pozostałej dwójce.

     - Oczywiście, Retsu, już wychodzimy. - przepuścił w drzwiach Rukię i Renjiego, po czym spojrzał jeszcze na mnie. - Mam na ciebie oko, Yukimori.

     - Tam są drzwi. - pokazałam je bezczelnie palcem, a na widok żądnego krwi wzroku kapitana zasłoniłam się Hiyakumą.

     - Nie drażnij go... - powiedziała Unohana, kiedy goście opuścili już szpitalną salę. - Przynajmniej zbyt często. - dodała po chwili namysłu. - Wbrew pozorom ma uczucia. I martwi się o ciebie.

     - Tak bardzo, że mi grozi Zanpakutō... Trochę dziwny sposób okazywania zmartwienia. - ziewnęłam czując jak kleją mi się oczy. Oparłam się wygodniej o Hiyakumę, obejmując go w pasie. Jak przez mgłę słyszałam jeszcze głos pani kapitan, a później odpłynęłam w objęcia Morfeusza.

***Narracja trzecioosobowa***

Kuchiki szedł szybkim krokiem w stronę rezydencji Yakury. Pomimo późnej pory miał pewność, że zostanie wpuszczony i wysłuchany. Chwilę później zapukał do bramy głównej. Wcześniej wysłał Piekielnego Motyla z zapowiedzią swojej wizyty, teraz więc ciężkie odrzwia stanęły przed nim otworem. Cichy głos poinformował, że pan Karakuri jest w ogrodzie na tyłach, a herbata zostanie niedługo podana. Kuchiki skinął głową i ruszył przed siebie.

Przewodniczący istotnie siedział na tyłach swojego ogrodu, urządzonego podobnie jak ogród samego Kuchikiego czy wszelkiej szlachty w Społeczności. Gdy usłyszał kroki odwrócił głowę, by spojrzeć jak kapitan podchodzi bliżej i siada, po uprzednim otrzymaniu pozwalającego skinięcia głową. Herbata została podana i przez całą ceremonię jej picia panowała cisza. Dopiero po dłuższej chwili od odstawienia porcelanowych filiżanek, Karakuri pochylił się w stronę Kuchikiego.

     - Podobno masz do mnie jakieś pytanie. - kruczowłosy skinął głową.
     - Owszem. Chcę wiedzieć jak można odwołać wyrok Fuyumi Yukimori i Hiyakumy. - Karakuri zakrztusił się jedzonym właśnie ciasteczkiem i dłuższą chwilę zajęło mu dojście do siebie.
     - Co takiego? Nie można tego, ot tak, odwołać. Potrzebny będzie drugi proces, poza tym musisz mieć twarde dowody na to, że wyrok postawiono niesłusznie.
     - Wyrok postawiono słusznie. - wtrącił spokojnie Byakuya. Yakura wytrzeszczył oczy w zdumieniu. - Po prostu w świetle ostatnich wydarzeń uważam, że ich wina została wymazana. - pokrótce streścił Przewodniczącemu przebieg bitwy w Świecie Ludzi. Karakuri zasępił się po zakończeniu historii.
     - Dobrze, pomogę, ale tylko nieoficjalnie. - podkreślił. - Musisz napisać...